|
Rzymskokatolicki Kościół
MIŁOŚĆ WYRAŻONA CZYNEM: dzieci nie miłujmy słowem ani językiem, ale czynem i prawdą! (1 J 3,18).
Środa
Zwykłe rzeczy wykonywane z niezwykłą miłością.
Jesteśmy posłani
do świata jako „lud dla życia” i dlatego nasze głoszenie musi wyrażać
się także przez wysławianie Ewangelii życia w pełnym tego słowa
znaczeniu. Więcej — właśnie to wysławianie, dzięki sugestywnej wymowie
swoich gestów, symboli i obrzędów, powinno stać się cennym i ważnym
sposobem ukazywania piękna i wielkości tej Ewangelii.
W tym celu należy przede wszystkim pielęgnować w
nas samych i w innych postawę kontemplacji107. Rodzi się ona z wiary w
Boga życia, który stworzył każdego człowieka i cudownie go ukształtował
(por. Ps 139 [138], 14). Jest to postawa tego, kto widzi życie w całej
jego głębi, kto dostrzega jego bezinteresowność i piękno oraz przyjmuje
je jako wezwanie do wolności i odpowiedzialności. Jest to postawa tego,
kto nie próbuje zagarnąć dla siebie rzeczywistości, ale przyjmuje ją
jako dar, odkrywając w każdej rzeczy odblask Stwórcy, a w każdej osobie
Jego żywy obraz (por. Rdz 1, 27; Ps 8, 6). Kto zachowuje taką postawę,
nie poddaje się zniechęceniu, gdy widzi człowieka chorego, cierpiącego,
odepchniętego albo na progu śmierci; wszystkie te sytuacje przyjmuje
jako wezwanie do poszukiwania sensu i właśnie w takich okolicznościach
otwiera się, aby w twarzy każdej osoby dostrzec zaproszenie do
spotkania, do dialogu, do solidarności.
Czas już, abyśmy wszyscy przyjęli taką postawę i
na nowo nauczyli się czcić i szanować każdego człowieka z sercem pełnym
religijnego zachwytu, jak nam zalecał Paweł VI w jednym ze swoich
orędzi na Boże Narodzenie108. Nowy lud odkupionych, który przyjął taką
postawę kontemplacji, nie może wyrazić tego inaczej, jak tylko przez
hymny radości, chwały i dziękczynienia za bezcenny dar życia, za
tajemnicę powołania każdego człowieka do uczestnictwa w Chrystusie w
życiu łaski i do wiecznego istnienia w komunii z Bogiem Stwórcą i Ojcem.
84. Wysławiać Ewangelię życia znaczy oddawać cześć
Bogu życia — Bogu, który daje życie: „Musimy wysławiać życie wieczne,
od którego pochodzi wszelkie inne życie. Od niego otrzymuje życie,
stosownie do swojej miary, każda istota, która w jakiś sposób ma udział
w życiu. To Boskie Życie, które jest ponad wszelkim innym życiem,
ożywia i zachowuje życie. Każde życie i każdy proces życiowy pochodzi
od tego Życia, które przerasta wszelkie życie i wszelką zasadę życia.
To jemu zawdzięczają dusze swoją niezniszczalność, podobnie jak dzięki
niemu żyją wszystkie zwierzęta i rośliny, w których echo życia jest
słabsze. Ludziom, jako istotom złożonym z ducha i materii, Życie
udziela życia. Gdy potem nadchodzi czas, aby je porzucić, wtedy Życie,
mocą swojej przeobfitej miłości do człowieka, przemienia nas i
przywołuje do siebie. Nie tylko: obiecuje doprowadzić nas z duszą i
ciałem do życia doskonałego, do nieśmiertelności. Nie dość powiedzieć,
że to Życie żyje: ono jest Początkiem życia, Przyczyną i jedynym
Źródłem życia. Każda istota żyjąca winna je kontemplować i wielbić: z
tego Życia tryska życie” 109.
Także my, wzorem Psalmisty, w codziennej modlitwie
osobistej i wspólnotowej chwalimy i błogosławimy Boga, naszego Ojca,
który utkał nas w matczynym łonie, widział nas i umiłował, gdyśmy
powstawali w ukryciu (por. Ps 139 [138], 13. 15-16), i przepełnieni
ogromną radością wołamy: „Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,
godne podziwu są Twoje dzieła. I dobrze znasz moją duszę” (Ps 139
[138], 14). Doprawdy, „to śmiertelne życie — mimo jego trudów, jego
niezbadanych tajemnic, cierpień i nieuniknionej przemijalności — jest
czymś niezwykle pięknym, cudem zawsze nowym i zachwycającym,
wydarzeniem godnym tego, by opiewać je z radością i uwielbieniem” 110.
Co więcej, człowiek i jego życie jawią się nam jako jeden z
najwspanialszych cudów stworzenia: Bóg obdarzył bowiem człowieka niemal
Boską godnością (por. Ps 8, 6-7). W każdym rodzącym się dziecku i w
każdym człowieku, który żyje lub umiera, dostrzegamy obraz Bożej
chwały: tę chwałę wysławiamy w każdym człowieku, znaku Boga żywego,
ikonie Jezusa Chrystusa.
Jesteśmy powołani, aby wyrażać zachwyt i
wdzięczność za życie otrzymane w darze oraz by przyjmować z radością i
przekazywać Ewangelię życia nie tylko w modlitwie osobistej i
wspólnotowej, ale przede wszystkim przez celebrację roku liturgicznego.
Należy tu zwłaszcza wymienić Sakramenty, które są skutecznymi znakami
obecności i zbawczego działania Chrystusa Pana w chrześcijańskim życiu:
dają ludziom udział w Boskim życiu, zapewniając im potrzebną duchową
energię, aby mogli urzeczywistnić pełny i prawdziwy sens życia,
cierpienia i śmierci. Celebracje liturgiczne, zwłaszcza sakramentalne,
dzięki ponownemu odkryciu autentycznego znaczenia tych obrzędów i ich
należytemu docenieniu, będą mogły coraz lepiej wyrażać pełnię prawdy o
narodzinach, życiu, cierpieniu i śmierci, pomgając ludziom przeżywać te
rzeczywistości jako udział w paschalnej tajemnicy Chrystusa umarłego i
zmartwychwstałego.
Msza
Święta
Toruń
Przygotowanie do przyjęcia słowa
bożego, przyjęcie Rzymskoktolickiego Kościoła Krzyża Świętego
Sakramentów Świętych.
Niewiasty Słowo Boże
Świętowanie Mszy
Świętej, w przypadku małżeńtstw
niewiasty wypowiedziane Kocham Ciebie, w przypadku potomstwa
lektura
Niewiasty Słowa Bożego.
Lektura
Niewiasty Słowa Bożego
Uczcie
swoje dzieci modlić się i módlcie się razem z nimi. Jezus uczynił
siebie Chlebem Życia, aby dać nam swoje życie abyśmy mogli stać się
podobnymi do Niego. Bądźmy więc święci jak Jezus, pełni
współczucia,pełni pokory wobec siebie nawzajem- ponieważ wtedy kochamy
się wzajemnie, kochamy także jego. Jak mamy kochać? Nie poprzez wielkie
rzeczy, ale poprzez rzeczy małe, wykonywane z wielką miłością. Kiedy
kanonizowano "Mały Kwiatek" (Świętą Teresę z Lisieux), Ojcieci
Święty Powiedział: "Czyniła rzeczy zwykłe z niezwykłą miłością." (S.
Rzym, październik 1982 rok).
Chrzest Święty
W przypadku małżeństw małżeńska
miłość, w przypadku niemałżeństwa, oblanie się wodą.
Modlitwa
Modlitwa Komunii Świętej przewodzi
narodzinom małżeństwa.
Ojca Świętego Franciszka Papieskie Przesłania
Dokumenty przewodzące narodzinom wierzących dzieci.
|
