Rzymskokatolicki Kościół
Rok liturgiczny, tydzień 17-y.
MIŁOŚĆ WYRAŻONA CZYNEM: dzieci nie miłujmy słowem ani językiem, ale czynem i prawdą! (1 J 3,18).
Sobota
Cepło ludzkiej dłoni.
Ponadto rodzina
wysławia Ewangelię życia przez codzienną modlitwę osobistą i rodzinną:
chwali w niej Boga i dziękuje Mu za dar życia, prosi o światło i moc,
aby stawiać czoło trudnościom i cierpieniom, nigdy nie tracąc nadziei.
Jednakże sposobem wysławiania, które nadaje sens wszelkim innym formom
modlitwy i kultu jest ten, który się wyraża w codziennym życiu rodziny,
gdy jego treść stanowi miłość i ofiara.
W ten sposób wysławianie przekształca się w służbę
Ewangelii życia, której wyrazem jest solidarność, doświadczana wewnątrz
i na zewnątrz rodziny jako czujna i serdeczna troska, a okazywana przez
drobne i skromne gesty każdego dnia. Szczególnie wymownym znakiem
solidarności między rodzinami jest adopcja lub wzięcie pod opiekę
dzieci porzuconych przez rodziców czy też żyjących w trudnych
warunkach. Niezależnie od związków ciała i krwi, prawdziwa miłość
ojcowska i macierzyńska gotowa jest przyjąć także dzieci pochodzące z
innych rodzin, obdarzając je tym wszystkim, co jest im potrzebne do
życia i pełnego rozwoju. Wśród różnych form adopcji warto zalecić także
adopcję na odległość, bardziej wskazaną w przypadkach, gdy jedynym
powodem porzucenia dziecka jest głębokie ubóstwo jego rodziny. Ten typ
adopcji pozwala bowiem zapewnić rodzicom niezbędną pomoc, aby mogli
utrzymać i wychować własne dzieci, a nie łączy się z koniecznością
wyrwania ich z naturalnego środowiska.
Solidarność, rozumiana jako „mocna i trwała wola
angażowania się na rzecz dobra wspólnego” 121, musi się urzeczywistniać
także poprzez różne formy udziału w życiu społecznym i politycznym. Tak
więc służba Ewangelii życia polega również na tym, że rodziny, głównie
przez zrzeszanie się w odpowiednich organizacjach, starają się tak
oddziaływać na prawodawstwo i na instytucje państwowe, aby w żaden
sposób nie naruszały one prawa do życia od poczęcia do naturalnej
śmierci, ale chroniły je i umacniały.
94. Szczególne miejsce należy przyznać ludziom starszym. Podczas gdy w
niektórych kulturach osoba w podeszłym wieku pozostaje włączona w życie
rodzinne i odgrywa w nim czynną i ważną rolę, w innych kulturach
człowiek stary jest postrzegany jako bezużyteczny ciężar i bywa
pozostawiany samemu sobie: w takim kontekście łatwo może się zrodzić
pokusa zastosowania eutanazji.
Spychanie ludzi starych na margines albo wręcz ich
odrzucanie jest niedopuszczalne. Ich obecność w rodzinie, a
przynajmniej utrzymanie ścisłego kontaktu z nimi, gdyby ze względu na
ciasnotę mieszkaniową lub z innych przyczyn ta obecność nie była
możliwa, ma fundamentalne znaczenie w kształtowaniu klimatu wzajemnej
wymiany i wzbogacającego dialogu między różnymi pokoleniami. Konieczne
jest zatem zachowanie swoistej „umowy” między pokoleniami — lub jej
przywrócenie, jeżeli została zarzucona — na mocy której rodzice w
podeszłym wieku, bliscy już kresu swojej wędrówki, mogą oczekiwać od
dzieci opieki i solidarności, jaką sami okazali dzieciom na początku
ich życia: wymaga tego posłuszeństwo Bożemu przykazaniu o oddawaniu
czci należnej ojcu i matce (por. Wj 20, 12; Kpł 19, 3). Ale to nie
wszystko. Człowiek stary jest nie tylko „przedmiotem” troski, opieki i
służby. On sam może także wnieść cenny wkład w Ewangelię życia. Może i
powinien wykorzystywać bogate doświadczenie, jakie zdobył w ciągu lat
swego życia, aby przekazywać mądrość, świadczyć o nadziei i miłości.
Chociaż prawdą jest, że „przyszłość ludzkości
idzie przez rodzinę” 122, trzeba przyznać, że w dzisiejszych warunkach
społecznych, ekonomicznych i kulturowych zadania rodziny w służbie
życia stają się często trudniejsze i bardziej uciążliwe. Aby rodzina
mogła wypełnić swoje powołanie jako „sanktuarium życia” i komórka
społeczeństwa, które miłuje i przyjmuje życie, należy koniecznie i
pilnie zapewnić jej pomoc i oparcie. Społeczeństwo i państwo powinny
udzielić wszelkiej niezbędnej pomocy, także ekonomicznej, aby rodziny
mogły rozwiązywać swoje problemy w sposób bardziej ludzki. Ze swej
strony Kościół winien niestrudzenie rozwijać duszpasterstwo rodzin
zdolne pobudzić każdą rodzinę do odkrycia i przeżywania z radością i
odwagą misji wyznaczonej jej przez Ewangelię życia.
„Postępujcie jak dzieci światłości” (Ef 5, 8): potrzeba głębokiej odnowy kultury

Msza
Święta
Toruń
Przygotowanie do przyjęcia słowa
bożego, przyjęcie Rzymskoktolickiego Kościoła Krzyża Świętego
Sakramentów Świętych.
Niewiasty Słowo Boże
Świętowanie Mszy
Świętej, w przypadku małżeńtstw
niewiasty wypowiedziane Kocham Ciebie, w przypadku potomstwa
lektura
Niewiasty Słowa Bożego.
Lektura
Niewiasty Słowa Bożego
Któregoś
dnia kiedy szłam ulicami Londynu zobaczylam kompletnie pijanego
człowieka. Wyglądał na tak smutnego i nieszczęśliwego, że podeszłam do
niego, wzięłam go za rękę, uściskałam ją, spytałam: "Jak się pan
czuje?" Powiedział wtedy: "Jakże dawno nie czułem ciepła ludzkiej
dłoni"- moje ręce zawsze są ciepłe - i jego twarz rozjaśniała.
Jego twarz była inna. Chcę tylko powiedzieć, że małe rzeczy spełniane z
wielką miłością przynoszą radość. i pokój (IT, 4).
Chrzest Święty
W przypadku małżeństw małżeńska
miłość, w przypadku niemałżeństwa, oblanie się wodą.
Modlitwa
Modlitwa Komunii Świętej przewodzi
narodzinom małżeństwa.
Ojca Świętego Franciszka Papieskie Przesłania
Dokumenty przewodzące narodzinom wierzących dzieci.
|