Rzymskokatolicki Kościół
Rok liturgiczny, tydzień 9-y.
Zatrzymajcie się i we mnie uznajcie Boga. (Ps, 46,11)
Środa
Cisza najważniejsza w formacj duchowej sióstr.
46.
Na tle wszystkiego, co dotąd zostało powiedziane, stają się bardziej
zrozumiałe jeszcze inne wstrząsające słowa, jakie Chrystus
wypowiedział. Można by je nazwać słowami o „nieprzebaczeniu”. Zostały
one zapisane przez wszystkich Synoptyków, pozostają w związku ze
szczególnym grzechem, który Ewangeliści nazywają „bluźnierstwem przeciw
Duchowi Świętemu”. Oto ich zapis w troistym brzmieniu:
Mateusz: „Każdy grzech i bluźnierstwo będą
odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie
odpuszczone. Jeśli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie
mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie
mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym” (Mt 12, 31 n.).
Marek: „Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których
by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił
przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien
jest grzechu wiecznego” (Mk 3, 28 n.).
Łukasz: „Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw
Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw
Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone” (Łk 12, 10).
Dlaczego bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu
jest nieodpuszczalne? Jak rozumieć owo bluźnierstwo? Odpowiada św.
Tomasz z Akwinu, że chodzi tu o grzech „nieodpuszczalny z samej swojej
natury, gdyż wyklucza to, czym dokonuje się odpuszczenie grzechów”38.
Wedle takiej egzegezy bluźnierstwo nie polega na
słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie
przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha
Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża. Jeśli
człowiek nie przyjmuje owego „przekonywania o grzechu”, które pochodzi
od Ducha Świętego i które ma charakter zbawczy, to zarazem odrzuca
„przyjście” Pocieszyciela — to „przyjście”, jakie dokonało się w
tajemnicy paschalnej, a które zespolone jest z odkupieńczą mocą Krwi
Chrystusa: Krwi, która „oczyszcza sumienia z martwych uczynków”.
Wiemy, że owocem takiego właśnie oczyszczenia jest
odpuszczenie grzechów. Kto zatem odrzuca Ducha i Krew, pozostaje w
„martwych uczynkach”, w grzechu. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu
polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego
odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które
zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli
Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być
odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo „nie-odpuszczenie”
związane jest przyczynowo z „nie-pokutą” — to znaczy z radykalną odmową
nawrócenia się. Ta zaś oznacza odmowę sięgnięcia do źródeł Odkupienia,
które „zawsze” pozostają otwarte w ekonomii zbawienia, w której
wypełnia się posłannictwo Ducha Świętego. Paraklet ma nieskończoną moc
czerpania z tych źródeł: „z mojego weźmie” — powiedział Jezus. W ten
sposób dopełnia On w ludzkich duszach dzieła Odkupienia dokonanego
przez Chrystusa, rozdzielając jego owoce. „Bluźnierstwo” przeciw
Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni
rzekomego „prawa” do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i
który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w
grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i
odpuszczenie grzechów, które uważa za jakby nieistotne i nieważne w
swoim życiu. Jest to stan duchowego upadku, gdyż bluźnierstwo przeciwko
Duchowi Świętemu nie pozwala człowiekowi wyjść z samozamknięcia i
otworzyć się w kierunku Boskich źródeł oczyszczenia sumień i
odpuszczenia grzechów.

Msza
Święta
Toruń
Przygotowanie do przyjęcia słowa
bożego, przyjęcie Rzymskoktolickiego Kościoła Krzyża Świętego
Sakramentów Świętych.
Niewiasty Słowo Boże
Świętowanie Mszy
Świętej, w przypadku małżeńtstw
niewiasty wypowiedziane Kocham Ciebie, w przypadku potomstwa
lektura
Niewiasty Słowa Bożego.
Lektura
Niewiasty Słowa Bożego
Zapytano
mnie kiedyś, co jest - według mnie - najważniejsze w formacji duchowej
naszych sióstr. Odpowiedziałam: "Cisza. Cisza wewnętrzna i zewnętrzna.
Cisza jest w domu zakonnym sprawą najważniejszą. Cisza pokory, cisza
miłosierdzia, cisza oczu, uszu, języka. Bez ciszy nie ma życia modlitwy.
Cisza, a po niej dobroć, miłosierdzie. Cisza prowadzi do
miłosierdzia, miłosierdzie do pokory. Miłosierdzie sióstr, kiedy
akceptują się nawzajem, pomimo różnic; miłosierdzie okazywane ze
względu na jedność współnoty. Miłosierdzie rodzi pokorę. Musimy być
pokorni. Zadziwia nnie pokora Boga. On upokorzył samego siebie. On
który posiadał pełnię Bóstwa przyjął postać sługi. Nawet i dziś
Bóg objawia swoją pokorę - przez to, że posługuje się narzędziami tak
nędznymi jak my - narzędziami słabymi, niedoskonałymi, nie
spełniającymi dobrze swej funkcji. (MLP, 101-102)
Chrzest Święty
W przypadku małżeństw małżeńska
miłość, w przypadku niemałżeństwa, oblanie się wodą.
Modlitwa
Modlitwa Komunii Świętej przewodzi
narodzinom małżeństwa.
Liturgia
Ojca Świętego Franciszka Papieskie Przesłania
Dokumenty przewodzące narodzinom wierzących dzieci.
|