|
Rzymskokatolicki Kościół
Opatrzność
Boża: "Zarzućcie sicei po prawej stronie łodzi, a znajdziecie."
Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć.
Wtorek
Bog wierny swoim obietnicom.
39.
Życie człowieka pochodzi od Boga, jest Jego darem, Jego obrazem i
odbiciem, udziałem w Jego ożywczym tchnieniu. Dlatego Bóg jest jedynym
Panem tego życia: człowiek nie może nim rozporządzać. Bóg sam
przypomina o tym Noemu po potopie: „Upomnę się też u człowieka o życie
człowieka i u każdego — o życie brata” (Rdz 9, 5). Autor tekstu
biblijnego stara się w tym miejscu podkreślić, że fundamentem świętości
życia jest Bóg i Jego działanie stwórcze: „bo człowiek został stworzony
na obraz Boga” (Rdz 9, 6).
Życie i śmierć człowieka są zatem w ręku Boga, w
Jego mocy: „w Jego ręku — tchnienie życia i dusza każdego człowieka”,
woła Hiob (12, 10). „To Pan daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń
wyprowadza” (1 Sm 2, 6). Tylko Bóg może powiedzieć: „Ja zabijam i Ja
sam ożywiam” (Pwt 32, 39).
Ta władza sprawowana przez Boga nie jest jednak
zagrażającą samowolą, ale opiekuńczą i pełną miłości troską, którą
otacza On swoje stworzenia. To prawda, że życie człowieka jest w ręku
Boga, ale prawdą jest też, że są to ręce miłujące, podobne dłoniom
matki, która tuli, karmi i pielęgnuje swoje dziecko: „wprowadziłem ład
i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę — tak
we mnie jest moja dusza” (Ps 131 [130], 2; por. Iz 49, 15; 66, 12-13;
Oz 11, 4). Tak więc Izrael nie patrzy na dzieje narodów i ludzi jako na
owoc czystego przypadku albo ślepego losu, ale widzi w nich realizację
zamysłu miłości, zgodnie z którym Bóg gromadzi wszystkie moce życia i
przeciwstawia je siłom zła zrodzonym z grzechu: „Bo śmierci Bóg nie
uczynił i nie cieszy się ze zguby żyjących. Stworzył bowiem wszystko po
to, aby było” (Mdr 1, 13-14).
40. Z prawdy o świętości życia wynika zasada jego
nienaruszalności, wpisana od początku w serce człowieka, w jego
sumienie. Pytanie: „Cóżeś uczynił?” (Rdz 4, 10), które Bóg zadał
Kainowi, gdy ten zabił swego brata Abla, wyraża doświadczenie każdego
człowieka: głos przemawiający w głębi jego sumienia przypomina mu
zawsze o nienaruszalności życia — własnego i innych — jako
rzeczywistości, która do niego nie należy, bo jest własnością i darem
Boga, Stwórcy i Ojca.
Przykazanie mówiące o nienaruszalności ludzkiego
życia rozbrzmiewa pośród „dziesięciu słów” przymierza synajskiego (por.
Wj 34, 28). Zakazuje przede wszystkim zabójstwa: „Nie będziesz zabijał”
(Wj 20, 13); „nie wydasz wyroku śmierci na niewinnego i sprawiedliwego”
(Wj 23, 7); ale zabrania także — jak to precyzuje późniejsze
prawodawstwo Izraela — zranienia w jakikolwiek sposób ciała bliźniego
(por. Wj 21, 12-27). Trzeba oczywiście przyznać, że w Starym
Testamencie ta wrażliwość na wartość życia, choć już tak wyraźna, nie
ma jeszcze owej subtelności, wyrażonej w Kazaniu na Górze, czego
świadectwem są niektóre aspekty prawodawstwa wówczas obowiązującego,
które przewidywało dotkliwe kary cielesne, a nawet karę śmierci. Lecz
to ogólne przesłanie, które zostanie udoskonalone przez Nowy Testament,
jest stanowczym wezwaniem do uszanowania zasady nienaruszalności życia
fizycznego i integralności osobistej, zaś jego punktem kulminacyjnym
jest pozytywne przykazanie, które każe poczuwać się do
odpowiedzialności za bliźniego jak za siebie samego: „będziesz miłował
bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19, 18).
41. Przykazanie „nie zabijaj”, zawarte w
pozytywnym przykazaniu miłości bliźniego i przez nie pogłębione,
zostaje potwierdzone w całej swej mocy przez Pana Jezusa. Na pytanie
bogatego młodzieńca: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać
życie wieczne?”, Jezus odpowiada: „jeśli chcesz osiągnąć życie,
zachowaj przykazania” (Mt 19, 16. 17). I jako pierwsze z nich wymienia
przykazanie „nie zabijaj” (w. 18). W Kazaniu na Górze Jezus żąda od
swoich uczniów sprawiedliwości doskonalszej niż sprawiedliwość uczonych
w piśmie i faryzeuszów, także w dziedzinie poszanowania życia:
„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się
dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się
gniewa na swego brata, podlega sądowi” (Mt 5, 21-22).
Przez swoje słowa i czyny Jezus jeszcze wyraźniej
ukazuje pozytywne wymogi przykazania dotyczącego nienaruszalności
życia. Można je odnaleźć już w Starym Testamencie, którego prawodawstwo
starało się chronić życie w chwilach słabości i zagrożenia, otaczając
opieką cudzoziemców, wdowy, sieroty, chorych, wszelkiego rodzaju
ubogich oraz życie nie narodzonych (por. Wj 21, 22; 22, 20-26). Dzięki
Jezusowi te pozytywne wymogi zyskują nową żywotność i rozmach, ukazując
cały swój zasięg i głębię: obejmują nie tylko troskę o życie brata
(krewnego, członka tego samego narodu czy cudzoziemca mieszkającego w
kraju Izraela), ale także odpowiedzialność za obcych, a nawet miłość
nieprzyjaciół.
Żaden człowiek nie jest obcy dla tego, kto
powinien być bliźnim wszystkich potrzebujących i poczuwać się do
odpowiedzialności za ich życie, jak naucza wymowna i przekonująca
przypowieść o dobrym Samarytaninie (por. Łk 10, 25-37). Nawet wróg
przestaje być wrogiem dla tego, kto ma obowiązek go kochać (por. Mt 5,
38-48; Łk 6, 27-35) i „czynić mu dobro” (por. Łk 6, 27. 33. 35),
zaspokajając gorliwie i bezinteresownie jego życiowe potrzeby (por. Łk
6, 34-35). Szczytem tej miłości jest modlitwa za nieprzyjaciół, która
współbrzmi z przewidującą miłością Boga: „A Ja wam powiadam: Miłujcie
waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują;
tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On
sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła
deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5, 44-45; por. Łk 6,
28. 35).
Tak więc najgłębszym wymiarem Bożego przykazania,
chroniącego życie człowieka, jest wymóg okazywania czci i miłości
każdej osobie i jej życiu. Takie pouczenie kieruje do chrześcijan Rzymu
apostoł Paweł, nawiązując do słów Jezusa (por. Mt 19, 17-18): „Albowiem
przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj, i
wszystkie inne — streszczają się w tym nakazie: Miłuj bliźniego swego
jak siebie samego. Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość
jest doskonałym wypełnieniem Prawa” (Rz 13, 9-10).
Msza
Święta
Toruń
Przygotowanie do przyjęcia słowa
bożego, przyjęcie Rzymskoktolickiego Kościoła Krzyża Świętego
Sakramentów Świętych.
Niewiasty Słowo Boże
Świętowanie Mszy
Świętej, w przypadku małżeńtstw
niewiasty wypowiedziane Kocham Ciebie, w przypadku potomstwa
lektura
Niewiasty Słowa Bożego.
Lektura
Niewiasty Słowa Bożego
Nasza
ufność w Opatrzność Bożą to nic innego jak mocna i żywa wiara w to, że
Bóg może i chce nas wspomagać. To, że może jest rzeczą oczywistą - jest
przecież wszechmocny; a to, że chce jest rzeczą pewną - obiecał to
bowiem w wielu miejscach pisma świętego, a jest nieskończenie wierny
swoim obietnicom. Chrystusa zachęca nas do takiej ufności słowami" I
otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie." (Mt.
21, 22) (LS, 27).
Chrzest Święty
W przypadku małżeństw małżeńska
miłość, w przypadku niemałżeństwa, oblanie się wodą.
Modlitwa
Modlitwa Komunii Świętej przewodzi
narodzinom małżeństwa.
|
