|
Rzymskokatolicki Kościół Słowo Boże
Rok liturgiczny, tydzień 23-ty.
CIAŁO CHRYSTUSA
A
gdy jedli. wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał, i dał
im mówiąc. "Bierzcie to jest Ciało moje". (Mk 14, 22)
Czwartek
Pokarm, który mnie podtrzymuje.
Trzeba przede
wszystkim głosić najistotniejszą treść tej Ewangelii. Jest ona
zwiastowaniem Boga żywego i bliskiego, który wzywa nas do głębokiego
zjednoczenia z sobą i otwiera nas na niezawodną nadzieję życia
wiecznego; jest potwierdzeniem nierozerwalnej więzi, jaka łączy osobę,
jej życie i jej cielesność; jest ukazywaniem życia ludzkiego jako życia
„w relacji”, jako daru Boga, owocu i znaku Jego miłości; jest
proklamacją niezwykłej więzi Jezusa z każdym człowiekiem, która pozwala
rozpoznać w każdej ludzkiej twarzy oblicze Chrystusa; jest ukazywaniem,
że „bezinteresowny dar z siebie” to zadanie i miejsce pełnej realizacji
własnej wolności.
Zarazem trzeba też wskazać na wszystkie
konsekwencje tej Ewangelii, które tak można ująć: życie ludzkie, jako
cenny dar Boży, jest święte i nienaruszalne, co oznacza w
szczególności, że absolutnie niedopuszczalne jest przerywanie ciąży i
eutanazja; życia ludzkiego nie tylko nie wolno zabijać, ale trzeba je
chronić, otaczając je troskliwą opieką; życie znajduje swój sens, gdy
daje się i odzyskuje miłość, z której rodzi się pełna prawda o ludzkiej
płciowości i prokreacji; ta miłość nadaje sens także cierpieniu i
śmierci, a choć pozostają one okryte tajemnicą, mogą się stać
wydarzeniami zbawczymi; szacunek dla życia wymaga, aby nauka i technika
były zawsze podporządkowane człowiekowi i jego integralnemu rozwojowi;
całe społeczeństwo powinno szanować, chronić i umacniać godność każdej
osoby ludzkiej, w każdej chwili i stanie jej życia.
82. Aby być naprawdę ludem służącym życiu, musimy
konsekwentnie i odważnie głosić te prawdy już na pierwszym etapie
ewangelizacji, a następnie w katechezie i różnych formach
przepowiadania, w dialogu osobowym i we wszelkich działaniach
wychowawczych. Wychowawcy, nauczyciele, katecheci i teolodzy winni
podkreślać racje antropologiczne, które uzasadniają i umacniają
szacunek dla każdego życia ludzkiego. W ten sposób ukażemy w pełnym
blasku pierwotną nowość Ewangelii życia i pomożemy wszystkim odkryć,
także w świetle rozumu i doświadczenia, że chrześcijańskie orędzie
ukazuje pełnię prawdy o człowieku oraz o sensie jego bytu i istnienia;
odkryjemy cenne możliwości spotkania i dialogu także z niewierzącymi i
wszyscy razem będziemy kształtować nową kulturę życia.
W sytuacji, gdy z różnych stron wypowiadane są
najbardziej sprzeczne opinie i gdy wielu odrzuca zdrową naukę o ludzkim
życiu, zdajemy sobie sprawę, że także do nas skierowana jest usilna
prośba, z jaką św. Paweł zwracał się do Tymoteusza: „głoś naukę,
nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz,
podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz” (2 Tm 4, 2).
Ta zachęta winna rozbrzmiewać ze szczególną mocą w sercach tych, którzy
w Kościele z różnego tytułu uczestniczą bardziej bezpośrednio w jego
misji „nauczyciela” życia. Niech zabrzmi zwłaszcza dla nas Biskupów: od
nas przede wszystkim oczekuje się, że będziemy niestrudzonymi
głosicielami Ewangelii życia, na mocy powierzonego nam zadania mamy też
czuwać nad integralnym i wiernym przekazem nauczania na nowo ujętego w
tej Encyklice oraz stosować wszelkie odpowiednie środki, aby chronić
wiernych przed każdą doktryną sprzeczną z tym nauczaniem. Szczególną
uwagę winniśmy poświęcić trosce o to, aby na uczelniach teologicznych,
w seminariach i w różnych instytucjach katolickich głoszono, wyjaśniano
i pogłębiano znajomość zdrowej nauki106. Niech usłyszą słowa Pawłowego
wezwania teolodzy, pasterze i wszyscy inni, którzy zajmują się
nauczaniem, katechezą i formacją sumień: świadomi swoich zadań, niech
wystrzegają się poważnego wykroczenia, jakim jest zdrada prawdy i
własnej misji przez głoszenie osobistych poglądów sprzecznych z
Ewangelią życia, wiernie przedstawioną na nowo i interpretowaną przez
Magisterium.
Głosząc tę Ewangelię nie powinniśmy się lękać
sprzeciwów i niepopularności, ale odrzucać wszelkie kompromisy i
dwuznaczności, które upodobniłyby nas do tego świata (por. Rz 12, 2).
Mamy być w świecie, ale nie ze świata (por. J 15, 19; 17, 16), czerpiąc
moc z Chrystusa, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie zwyciężył
świat (por. J 16, 33).
Msza
Święta
Toruń
Przygotowanie do przyjęcia słowa
bożego, przyjęcie Rzymskoktolickiego Kościoła Krzyża Świętego
Sakramentów Świętych.
Niewiasty Słowo Boże
Świętowanie Mszy
Świętej, w przypadku małżeńtstw
niewiasty wypowiedziane Kocham Ciebie, w przypadku potomstwa
lektura
Niewiasty Słowa Bożego.
Lektura
Niewiasty Słowa Bożego
Msza
Święta jest pokarmem duchowym, kóry mnie podtrzymnuje, bez którego nie
dałabym rady przeżyć ani jednego dnia, czy godziny We Mszy Świętej
przyjmujemy Jezusa pod postać chleba, w slumsach zaś widzimy i
dotykamy w zniszczonych caiałch nędzarzy, w opuszczonych dzieciach. (GG
,75)
Chrzest Święty
W przypadku małżeństw małżeńska
miłość, w przypadku niemałżeństwa, oblanie się wodą.
Modlitwa
Modlitwa Komunii Świętej przewodzi
narodzinom małżeństwa.
Ojca Świętego Franciszka Papieskie Przesłania
Dokumenty przewodzące narodzinom wierzących dzieci.
|
